بدون شرح

یک شبی مجنون نمازش را شکست

 بی وضو در کوچه ی لیلا نشست

 عشق آن شب مست مستش کرده بود 

 فارغ از جام الستش کرده بود

 سجده ای زد بر لب درگاه او

 پر ز لیلا شد دل پر آه او

 گفت یا رب از چه خوارم کرده ای؟

 بر صلیب عشق دارم کرده ای

 جام لیلا را به دستم داده ای

 وندر این بازی شکستم داده ای

 نشتر عشقش به جانم میزنی

 دردم از لیلاست آنم میزنی

 خسته ام زین عشق دلخونم مکن

 من که مجنونم تو مجنونم نکن

 مرد این بازیچه دیگر نیستم

 این تو / این لیلای تو ..... من نیستم

 گفت ای دیوانه لیلایت منم.

 در رگ پنهان و پیدایت منم

 سالها با جور لیلا ساختی

 من کنارت بودم و نشناختی

 عشق لیلا در دلت انداختم.

 صدقمار عشق یکجا باختم

 کردمت آواره صحرا نشد

 گفتم عاقل میشوی اما نشد

 سوختم در حسرت یک یا ربت

 غیر لیلا بر نیامد از لبت

 روز و شب او را صدا کردی ولی..

 دیدم امشب با منی گفتم بلی..

 مطمئن بودم به من سر میزنی

 در حریم خانه ام در میزن

 حال این لیلا که خارت کرده بود

 درس عشقش بی قرارت کرده بود

 مرد راهش باش تا شاهت کنم.

 صد چو لیلا کشته در راهت کنم

باید بگویم فکر فردا را ندارم

 من طاقت غم های بیجا را ندارم

 اینجا کنار تو برایم امن امن است

 ترس از جهنم و هیولا را نداریم

 اصلا عزیزم غصه ی عالم به ما چه!؟

 ظرفیت غمگین شدن ها را ندارم

 من کل دنیایم فدای تار مویت

 دارم تو را و کل دنیا را ندارم

 یک آدم معمولیم _ دیوانه ی تو _

 من شهرت مجنون و لیلا را ندارم

 با تو هر آنچه خوب و دلخواهست دارم

 شاید ... اگر ... ای کاش و اما را ندارم

 طغیان از تو گفتن و از تو نوشتن

 شد این غزل که گفته ام با " را ندارم " .